Saks & Jarmoszewicz / wernisaż wystawy 📅 27.09 / sobota / 19:00 📍 Bazarek pod Halą Marymoncką / pawilon numer 27 Wstęp wolny Malarstwo Idy rozbraja ciało z archetypów, szkło Agnieszki kondensuje światło i pamięć. To nie pokaz – to intensywna interwencja w materię miejsca i jego ukryte ślady. --- Ida Jarmoszewicz Artystka wizualna. Pracuje na przecięciu teorii psychologicznej i doświadczenia złożonych stanów wewnętrznych. W swojej praktyce Ida Jarmoszewicz koncentruje się na badaniu tego, co dzieje się między modelem a przeżyciem, między teorią a ciałem. Interesują ją psychiczne projekcje, natręctwa myślowe, mechanizmy obronne – i sposoby, w jakie przekładają się one na język jednostki i zbiorowości. Jej prace – z pogranicza malarstwa, rysunku, wideo i obiektów – często funkcjonują jako grafy wewnętrznych napięć. Operują między światem pojęć a światem wewnętrznych wydarzeń, między emocjonalną abstrakcją a precyzyjną, niemal analityczną formą. Artystka tworzy swoiste infografiki psychologiczne, w których zderza się teoretyczna rama z indywidualnym i społecznym doświadczeniem. Bada, w jakim stopniu teoria – nawet ta najbardziej spójna – jest w stanie uchwycić niuanse świadomości, pamięci i emocji. Interesują ją granice opisu, momenty rozszczepienia, a także to, jak „wewnętrzna logika” formatuje postrzeganą rzeczywistość – osobistą i zbiorową. Jarmoszewicz często sięga po materiały obarczone historią – tkaniny vintage, meble, found objects – wykorzystując je jako nośniki przeczutych, nieopowiedzianych narracji, które zapisują się w strukturze przedmiotów. Jej twórczość zachowuje figuratywny punkt wyjścia, ale konsekwentnie przemieszcza się w stronę abstrakcji i pracy z symbolem. Ukończyła Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a następnie Fine Art w Chelsea College of Art and Design w Londynie, gdzie otrzymała dyplom z wyróżnieniem. Obecnie związana z Żoliborskim Domem Kultury, gdzie prowadzi zajęcia z malarstwa i rysunku, oraz z Akademią Pedagogiki Specjalnej, gdzie wykłada praktykę i teorię sztuki współczesnej. Agnieszka Saks Artystka wizualna i olfaktoryczna. Pracuje z tym, co zostało porzucone – i tym, co nie pozwala o sobie zapomnieć. W swojej praktyce Agnieszka Saks traktuje szkło jak skórę świata – kruchą, przezroczystą, napiętą między światłem a cieniem. Tworzy obiekty z odzyskanych szyb i luster, często pozyskanych z mieszkań po zmarłych. Pracuje w technice Tiffany, wykorzystując ją jako rytuał oporu, nie dekoracji. Jej prace – relikwiarze, monstrancje, wotywy – nie służą ekspozycji, lecz przywoływaniu: traum, śladów, mikro-duchów codzienności. Z wykształcenia graficzka (Europejska Akademia Sztuk), przez lata działała na styku instytucji i autonomii – realizując projekty artystyczno-ekologiczne, prowadząc autorskie warsztaty z zakresu sztuk wizualnych i od pewnego czasu również olfaktoryczne laboratoria pamięci. Prowadzi je m.in. w instytucjach kultury, tworząc sytuacje, w których zapach staje się narzędziem emocjonalnego prześwitu. Współautorka trzech autorskich zapachów stworzonych z Aleksandrą Waliszewską. Dwa z nich były prezentowane w Galerii LETO i podczas NADA Villa Warsaw 2024 i 2025. Trzeci – inspirowany zapachem cmentarza – będzie miał premierę w październiku 2025 roku. Część zapachów zostanie zaprezentowana jesienią 2025 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Saks często współpracuje z malarką Idą Jarmoszewicz. Ich wspólne projekty to transdyscyplinarne formy oporu i obecności – łączące obraz, światło, zapach i materię znalezioną. Przestrzeń staje się w nich nośnikiem nie tyle narracji, co duchowego napięcia. Nie mówi wprost. Raczej tworzy warunki, w których można poczuć. Nie rekonstruuje pamięci – ale pozwala jej zamieszkać w materii. Nie manifestuje – ale każda jej praca jest gestem przywracania świętości temu, co niewidzialne.
